Breaking Bread with His Friends, Betrayers
The Lord Jesus, the same night in which he was betrayed-
When is a mother more inclined to cuddle her children? When they are nasty, insolent brood, disobedient and disrespectful of her motherhood? Or when they are cuddly?
When will a father likelier giver good gives to his children? When they’ve just ruined the precious gifts, by negligence, or by downright wickedness? When they are sullen and self-absorbed? Or when they manifest genuine goodness and self-responsibility?
But the love of Jesus is utterly unaccountable – expect that He is God, and God is love. It has no cause in us. It reacts to, or repays, or rewards just nothing in us. It is beyond human measure, beyond human comprehension. It takes my breath away.
For when did Jesus choose to give us the supernal, enduring gift of his presence, his cuddling, his dear communing with us? When we were worthy of the gift, good people indeed? Hardly. It was precisely when we were most unworthy. When our wickedness was directed particularly at him.
Listen children: it was to the insolent and the hateful that he gave his gifts of personal love.
In the night of gravest human treachery he gave the gift of himself. And the giving has never ceased. The holy communion continues today.
But in that same night he remembered our need. In the same night, he provided the sacraments which would forever contain his grace and touch to comfort into us.
Oh, this is a love past human expectation. This is beyond all human deserving. This, therefore, is a love so celestial that it shall endure long and longer than we do.
This is grace.
Walter Wangerin,Jr. Measuring the Days
Ang Mahiwagang Pag-Ibig Ng Diyos
A Lord’s Supper Meditation
Kailan ba natutuwa ang isang ina sa kanyang anak? Kailan ba masarap halik-halikan at yapus-yapusin ng ina ang kanyang supling? Pag ang bata ba ay makulit or kaya’y nagsusungit, o di kaya kung sya ay di naging masunurin? Di ba’t mas kinagigiliwan ng isang ina ang anak pag sila’y parang tupang maamo – pag sila ay nagpapakabait? Di ba’t mas mainam silang mahalin pag sila ay naging masunuring mga anak?
Kailan ba mas maligaya ang isang ama na magbigay ng mga regalo, ng mga kaloob para sa kanyang mga anak? Kung sila ba ay nagsusuwail? Nasisiyahan kaya ang isang ama pag nakita niyang sinira o di kaya ay binalewala ang kanyang mga regalongs taos-puso nyang binigay? Kailan ba ipinagmamalaki ng isang ama ang kanyang mga anak? Kapag sila ba ay nalululong sa masasamang gawain, o di kaya kung sila ay nasadlak sa kadiliman ng pagpapakasala? Kung sila ba ay natutong magrebelde at suwayin ang kanyang mga utos? Di ba’t mas lalong ikinatutuwa ng isa ang ama pag nakikita nya ang angking kabutihan ng kanyang mga anak – kapag sila ay naging masunurin, responsable at mabait?
Ngunit ang pag-ibig ni Jesus ay kamangha-mangha, kagilagilalas. Ang pagmamahal ni Jesus ay di natin lubos maunawaan, at ang tanging masabi natin bilang paliwanag ay dahil si Jesus ay Diyos at ang Diyos ay pag-ibig. Hindi natin kayang sukatin, hindi nating lubusang maintindihan.
Kailan ba ipinakita, ipinadama ni Jesus ang kanyang pag-ibig sa atin? Kailan niya ba piniling ibigay sa atin ang kanyang pagsamo, ang kanyang pag-aruga, ang haplos ng kanyang pagmamahal? Ibinigay niya ba ito ng tayo ay naging mabuti? Ipinakita ba ng Diyos ang kanyang pag-ibig ng tayo ay karapat-dapat? Mahiwaga ang pag-ibig ng Diyos. Sapagkat lumapit Siya kahit sa kapangitan ng ating ugali – nakita niya tayo sa kaiitiman ng ating mga budhi ngunit hindi niya nandiri o ibinaling ang kanyang titig. Bagkus tayo ay kanyang niyakap, tinanggap. Habang nasa gitna tayo ng ating kasamaan, habang tayo ang nalululong sa putik ng ating pagkasuwail – ito ang itinakdang panahon para ipadama sa atin ang kanyang pagmamahal. Sa mga mayayabang – sa mga mapagkunwari – sa mga kinamumuhian at nagmumuhi – sa kanila, sa atin ibinuhos ng Diyos ang kanyang pag-ibig.
Sa gabing Siya ay ipinagkanulo, sa gabing Siya’y iniwan ng mga taong minahal at tinuruan niya, sa gabi ding yun ibinigay nya at inalay ang kanyang buhay at sarili. Ipinakita niya kung gaano kalalim, gaano kalaki, gaano kalawak ang kanyang pag-ibig.
Sa gabing iyon, habang magkasama sila ng mga disipulo sa huling salo-salo, pinapagunita ni Jesus sa atin ang kanyang pag-alay – na kahit pa man sa ating kasalanan, dahil nga sa ating mga pagkakasala, ibinuhos niya kanyang pag-ibig, na ibinigay na ang kanyang sarili para sa atin.
Sa gabing iyong, inihabilin niya na wag nating kalimutan kailan pa man- may kapatawaran, may ibinigay sa ating isang biyaya, isang ala-ala, isang kapangyarihan: ang mahiwagang pag-ibig ng Diyos. Dahil dito, tayo ay nabago. Dahil dito, tayo ay nalinis, ibinangon muli sa ating pagkalugmok, nabigyan ng kalakasan sa ating kahinaan, nahango sa putik ng ating pagkamuhi.
At habang sumasapit tayo sa hapag na ito para muling magsalo-salo -sinasariwa, bumabalik tayo duon sa gabing yun. Muli nating ibinibuhay sa puso’t isipan – may kapatawaran, may pagbabago, may muling pagkabuo, may pag-ibig - dahil sa dugo niyang dumaloy, dahil sa buhay niyang inalay para sa atin.
Mahiwaga ang pag-ibig ng Diyos. Lubos pa sa inaasahan natin. Lubos pa sa karapat-dapat nating matanggap. Ito ang pag-ibig ng Diyos, banal and makalangit. Dahil dito, ito ay mananatili- ito ay walang katapusan.
Ito ang kanyang biyaya.
The Lord Jesus, the same night in which he was betrayed-
When is a mother more inclined to cuddle her children? When they are nasty, insolent brood, disobedient and disrespectful of her motherhood? Or when they are cuddly?
When will a father likelier giver good gives to his children? When they’ve just ruined the precious gifts, by negligence, or by downright wickedness? When they are sullen and self-absorbed? Or when they manifest genuine goodness and self-responsibility?
But the love of Jesus is utterly unaccountable – expect that He is God, and God is love. It has no cause in us. It reacts to, or repays, or rewards just nothing in us. It is beyond human measure, beyond human comprehension. It takes my breath away.
For when did Jesus choose to give us the supernal, enduring gift of his presence, his cuddling, his dear communing with us? When we were worthy of the gift, good people indeed? Hardly. It was precisely when we were most unworthy. When our wickedness was directed particularly at him.
Listen children: it was to the insolent and the hateful that he gave his gifts of personal love.
In the night of gravest human treachery he gave the gift of himself. And the giving has never ceased. The holy communion continues today.
But in that same night he remembered our need. In the same night, he provided the sacraments which would forever contain his grace and touch to comfort into us.
Oh, this is a love past human expectation. This is beyond all human deserving. This, therefore, is a love so celestial that it shall endure long and longer than we do.
This is grace.
Walter Wangerin,Jr. Measuring the Days
Ang Mahiwagang Pag-Ibig Ng Diyos
A Lord’s Supper Meditation
Kailan ba natutuwa ang isang ina sa kanyang anak? Kailan ba masarap halik-halikan at yapus-yapusin ng ina ang kanyang supling? Pag ang bata ba ay makulit or kaya’y nagsusungit, o di kaya kung sya ay di naging masunurin? Di ba’t mas kinagigiliwan ng isang ina ang anak pag sila’y parang tupang maamo – pag sila ay nagpapakabait? Di ba’t mas mainam silang mahalin pag sila ay naging masunuring mga anak?
Kailan ba mas maligaya ang isang ama na magbigay ng mga regalo, ng mga kaloob para sa kanyang mga anak? Kung sila ba ay nagsusuwail? Nasisiyahan kaya ang isang ama pag nakita niyang sinira o di kaya ay binalewala ang kanyang mga regalongs taos-puso nyang binigay? Kailan ba ipinagmamalaki ng isang ama ang kanyang mga anak? Kapag sila ba ay nalululong sa masasamang gawain, o di kaya kung sila ay nasadlak sa kadiliman ng pagpapakasala? Kung sila ba ay natutong magrebelde at suwayin ang kanyang mga utos? Di ba’t mas lalong ikinatutuwa ng isa ang ama pag nakikita nya ang angking kabutihan ng kanyang mga anak – kapag sila ay naging masunurin, responsable at mabait?
Ngunit ang pag-ibig ni Jesus ay kamangha-mangha, kagilagilalas. Ang pagmamahal ni Jesus ay di natin lubos maunawaan, at ang tanging masabi natin bilang paliwanag ay dahil si Jesus ay Diyos at ang Diyos ay pag-ibig. Hindi natin kayang sukatin, hindi nating lubusang maintindihan.
Kailan ba ipinakita, ipinadama ni Jesus ang kanyang pag-ibig sa atin? Kailan niya ba piniling ibigay sa atin ang kanyang pagsamo, ang kanyang pag-aruga, ang haplos ng kanyang pagmamahal? Ibinigay niya ba ito ng tayo ay naging mabuti? Ipinakita ba ng Diyos ang kanyang pag-ibig ng tayo ay karapat-dapat? Mahiwaga ang pag-ibig ng Diyos. Sapagkat lumapit Siya kahit sa kapangitan ng ating ugali – nakita niya tayo sa kaiitiman ng ating mga budhi ngunit hindi niya nandiri o ibinaling ang kanyang titig. Bagkus tayo ay kanyang niyakap, tinanggap. Habang nasa gitna tayo ng ating kasamaan, habang tayo ang nalululong sa putik ng ating pagkasuwail – ito ang itinakdang panahon para ipadama sa atin ang kanyang pagmamahal. Sa mga mayayabang – sa mga mapagkunwari – sa mga kinamumuhian at nagmumuhi – sa kanila, sa atin ibinuhos ng Diyos ang kanyang pag-ibig.
Sa gabing Siya ay ipinagkanulo, sa gabing Siya’y iniwan ng mga taong minahal at tinuruan niya, sa gabi ding yun ibinigay nya at inalay ang kanyang buhay at sarili. Ipinakita niya kung gaano kalalim, gaano kalaki, gaano kalawak ang kanyang pag-ibig.
Sa gabing iyon, habang magkasama sila ng mga disipulo sa huling salo-salo, pinapagunita ni Jesus sa atin ang kanyang pag-alay – na kahit pa man sa ating kasalanan, dahil nga sa ating mga pagkakasala, ibinuhos niya kanyang pag-ibig, na ibinigay na ang kanyang sarili para sa atin.
Sa gabing iyong, inihabilin niya na wag nating kalimutan kailan pa man- may kapatawaran, may ibinigay sa ating isang biyaya, isang ala-ala, isang kapangyarihan: ang mahiwagang pag-ibig ng Diyos. Dahil dito, tayo ay nabago. Dahil dito, tayo ay nalinis, ibinangon muli sa ating pagkalugmok, nabigyan ng kalakasan sa ating kahinaan, nahango sa putik ng ating pagkamuhi.
At habang sumasapit tayo sa hapag na ito para muling magsalo-salo -sinasariwa, bumabalik tayo duon sa gabing yun. Muli nating ibinibuhay sa puso’t isipan – may kapatawaran, may pagbabago, may muling pagkabuo, may pag-ibig - dahil sa dugo niyang dumaloy, dahil sa buhay niyang inalay para sa atin.
Mahiwaga ang pag-ibig ng Diyos. Lubos pa sa inaasahan natin. Lubos pa sa karapat-dapat nating matanggap. Ito ang pag-ibig ng Diyos, banal and makalangit. Dahil dito, ito ay mananatili- ito ay walang katapusan.
Ito ang kanyang biyaya.
Comments